CZĘŚĆ DRUGA

ONA

Deszcz wciąż nieustępliwie zalewa świat, gdy wreszcie docieram do swojego celu.

Zardzewiała brama otwiera się z przeciągłym skrzypnięciem, wiatr porusza koronami starych, spróchniałych drzew, ciskając mi zimne krople deszczu prosto w twarz. Opuszczam głowę i idę szybkim krokiem, nie rozglądając się na boki.

Nie chcę tego robić, bo nie chcę widzieć tych wszystkich nagrobków, których ponury i rozdzierający serce widok atakuje mnie z każdej strony.

Każdy przedstawia jakąś historię, każdy jest świadectwem życia, które uległo przerwaniu. Każdy wprowadza w stan przygnębienia.

Jest parę takich, które znaczą dla mnie więcej niż inne.

Grób moich dziadków. I wujka ze strony mamy. W skrócie groby członków rodziny, bliższej bądź dalszej, bardziej i mniej poruszające serce.

Ale przecież jest jeszcze jeden. Ten, na który właśnie się kieruję, ten najnowszy, ten, który wciąż wywołuje ból, tak świeży, że czasem zwyczajnie stoję nad nim i płaczę.

Ten płacz to nie zwykłe łzy, spływające po policzkach.

Ten płacz to głośne szlochy, wręcz krzyki, przeszywające cmentarną ciszę, wyrażające ból i głęboką rozpacz. Ten płacz to szarpanie włosów, padanie na kolana, rozdzieranie sobie skóry paznokciami.

Ten płacz to lament zranionej duszy.

Ten płacz to wyraz mojej tęsknoty za Tobą.

Skręcam po raz ostatni i przechodzę obok jakiegoś rozwalającego się, nadgryzionego zębem czasu grobu. I wtedy znów się spotykamy, Ty i ja.

Hej Klimek.

Chciałabym Cię przytulić na powitanie, tak jak zawsze, wiesz?

Nawet nie zdajesz sobie sprawy jak mi źle ze świadomością, że nie mogę.

Jedyne co mogę to przysiąść na mokrej, brudnej ziemi i gestem wyrażającym czułość i rozpaczliwą potrzebę bliskości przesunąć dłonią po wierzchu kamiennego nagrobka.

Opuszkami palców wędruję po literach wygrawerowanych na jego powierzchni, literach składających się na Twoje imię.

Jak Ty strasznie nie cierpiałeś swojego imienia, pamiętasz?

Oczywiście, że pamiętasz. Było przecież okropne, nie da się zaprzeczyć.

Na szczęście miałeś Krzyśka, który wymyślił Ci to przezwisko.

Klimek. Tak delikatnie i pięknie to brzmi, prawda?

Dla mnie nigdy nie byłeś żaden Klemens. Dla mnie zawsze byłeś, jesteś i będziesz Klimek.

Klimuś.

Mój Klimuś.

Wzdycham i wtedy to się dzieje. Spod moich powiek zaczynają wypływać łzy, gorące łzy, które na policzkach mieszają się z zimnymi kroplami deszczu. Pociągam nosem, ale nie powstrzymuję tego potoku.

To przecież nie pierwszy raz.

To naturalna reakcja.

W ten sposób pokazuję Ci jak bardzo mi Ciebie brak.

W ten sposób pokazuję Ci jak bardzo Cię kocham.

Kocham Cię, Klimek.

Zawsze Cię kochałam.

Potrzeba mi długiej chwili, by trochę się uspokoić, a wtedy sięgam do torby i wydobywam z niej to, co z sobą przyniosłam.

Znicz. I zapalniczka.

To taki prosty fakt, ale jakże zaskakujący dla tych, którzy znają mnie tak dobrze jak Ty, prawda?

Przecież wiesz, lepiej niż ktokolwiek inny, że panicznie boję się ognia.

Tak, ja wiem.

Brzmi śmiesznie.

Bo też ten strach jest śmieszny. Jest irracjonalny, ale jednocześnie jak najbardziej prawdziwy i w pełni uzasadniony. Źródło tego strachu tkwi w wydarzeniu sprzed dobrych dziesięciu lat, jeśli nie więcej, wydarzeniu, które odcisnęło się w mojej świadomości, zostawiając ślad na psychice.

To był 1 listopad, dzień Wszystkich Świętych. Rodzice zabrali mnie na cmentarz i pamiętam, że spędziliśmy bardzo dużo czasu na grobie dziadka, który umarł pół roku wcześniej. Pamiętam też, że tata pozwolił mi zapalić znicz, zupełnie samodzielnie.

I pamiętam jaka byłam przejęta, gdy podał mi jedną zapałkę i odwrócił pudełko bokiem, bym mogła ją odpalić.

Wyszło dobrze, zarówno to, jak i zapalenie znicza. Dostałam przykrywkę, więc założyłam ją na naczynie i dumna, że tak doskonale poradziłam sobie z tym trudnym zadaniem, chciałam postawić znicz na grobie.

I właśnie wtedy to się stało.

Byłam tylko dzieckiem, nieświadomym pewnych rzeczy, które dla dorosłych są absolutnie oczywiste.

Każdy dorosły trzymał znicz, otaczając dłońmi jego ścianki.

Ja złapałam za wierzch.

Trwało to ułamki sekund, ale każdy wie jak błyskawicznie coś takiego podrażnia nerwy i jak błyskawicznie rozchodzi się po całym ciele informacja o bólu.

Zabolało i to bardzo.

Najpierw był syk, następnie okrzyk i dźwięk tłuczonego szkła.

Potem płakałam, a rodzice wspólnie mnie uspokajali, kierując ogromną troskę w kierunku mojej poparzonej dłoni.

Oczywiście to nie było nic poważnego; dziś nie ma już nawet śladu.

Ale tylko fizycznie, bo od tamtego dnia omijam zapałki i ogień szerokim łukiem. Nie piję gorących rzeczy. Boję się poparzeń najbardziej w świecie. Nie ma dla mnie gorszego zranienia niż to.

I Ty o tym wszystkim wiesz. W końcu Ci mówiłam, a Ty nigdy mnie nie wyśmiałeś. Rozumiałeś to.

Rozumiałeś mnie, zawsze.

Zdejmuję przykrywkę ze znicza i przysuwam do knota zapalniczkę. Jest znacznie bezpieczniejsza niż zapałki, a ja uważam jak tylko mogę, by nawet przez sekundę nie dotknąć nagą skórą płomyka czy rozgrzewającej się powierzchni naczynia. Zamykam znicz, łapię go, już teraz, po tylu latach, jak należy i stawiam na grobie obok kilkunastu innych.

Wciąż odwiedza Cię tak wielu ludzi.

Nic dziwnego. Nie byłeś przecież zwykłym człowiekiem.

Nie tylko ja widziałam w Tobie Klimka.

Cała Polska się Tobą zachwycała. Od dzieciństwa, odkąd w wieku 10 lat przeskoczyłeś Wielką Krokiew. Byłeś przecież cudownym dzieckiem.

I miałeś być drugim Małyszem. Miałeś zdobyć złoto olimpijskie i mnóstwo innych trofeów.

Miałeś.

Los tak okrutnie rozprawia się z ludźmi, Klimek...

Cofam rękę, a kolejne łzy wymykają mi się spod powiek.

Mówiłam już, że Cię kocham?

Tak, powtarzam to sobie codziennie odkąd Ciebie już nie ma.

I nie mogę sobie wybaczyć, że nigdy, przenigdy nie powiedziałam Ci tego prosto w oczy.

Powinnam to zrobić. Ty powinieneś wiedzieć.

A może wiedziałeś, mimo że między nami zawsze była tylko i wyłącznie przyjaźń.

Zaraz.

Nie zawsze. Przecież ten jeden jedyny raz zdarzyło się coś, w czym nie było nic z przyjaźni.

Pamiętasz?

Ja pamiętam...

ON

Nienawidził deszczu, od zawsze.

Nie było dla niego nic gorszego ponad wstanie z łóżka i ujrzenie mokrej powierzchni szyby, z zamazującym się widokiem na rozciągający się za oknem świat.

A właśnie trwał najgorszy tydzień jego życia.

Padało już od czterech dni i nic nie wskazywało na to, by w najbliższym czasie miało się to zmienić.

Gdy jeszcze miał Klimka, on zawsze wyciągał go z łóżka.

Ale teraz Klimka już nie było.

Nikt nie mógł go powstrzymać.

Nie zastanawiał się dwa razy, wrócił do łóżka i naciągnął sobie kołdrę na głowę, mocno zaciskając powieki.

Chciał zasnąć i nigdy się nie obudzić.

Albo obudzić się i znów mieć przy sobie Klimka i Milkę, tak jak dawniej, tak jak kiedyś, gdy jego życie miało jeszcze jakiś sens.

Przypomniał sobie znowu jak to wtedy było.

Przypomniał sobie tamten jeden wieczór, ten przed wyjazdem Klimka do Austrii na zawody. Ten, który wywoływał uśmiech na twarzy, ale jednocześnie ból w sercu.

Ten, w który po raz ostatni widział Klimka żywego.

Była środa, gdy całą trójką wybrali się do jednego z zakopiańskich klubów. Ledwo dzień wcześniej Klimek powrócił po prawie dwóch tygodniach walki w Turnieju Czterech Skoczni, a teraz znowu wyjeżdżał do Bad Mitterndorf, na zawody na mamucie. Krzysiek trochę mu tego zazdrościł; sam nie zmieścił się w składzie, ale bardziej cieszył się z sukcesów przyjaciela.

Nie mógł wtedy wiedzieć jak tragiczny w skutkach okaże się ten weekend, nie mógł, bo jak.

Gdyby wiedział, zrobiłby wszystko, by zmienić rzeczywistość, zapobiec wyjazdowi Klimka, zatrzymać go w miejscu.

A w każdym razie wydawało się oczywiste, że tak by zrobił.

Bo czy rzeczywiście?

W końcu on też był skoczkiem.
On też był stworzony do latania, on też uwielbiał ten zastrzyk adrenaliny, to ryzyko, to ogromne niebezpieczeństwo jakie temu wszystkiemu towarzyszyło.

Wielu ludzi nazywało ich wariatami, wielu ludzi podziwiało za sam fakt, że potrafili odepchnąć się od belki i zjechać w dół, o wybiciu się i skoczeniu nie wspominając.

Ale przecież nie byli masochistami.

Przecież ryzyko podkręcało zabawę. Uatrakcyjniało ten sport. Nadawało mu sens.

Stanowiło jego największą i najważniejszą wartość.

I Klimek wiedział na co się pisze.

Każdy z nich wiedział, doskonale.

Milka też wiedziała. Za każdym razem, gdy wyjeżdżali, przytulała ich mocno i kazała sobie obiecać, że będą na siebie uważać.

Strasznie suszyła im o to głowę, prawie że wyduszając z nich te zapewnienia, nawet jeśli wypowiadali je pogardliwym tonem, z ciężkim westchnieniem i teatralnym przewróceniem oczami.

Śmiali się z niej wtedy.

Teraz, gdy o tym myślał, uświadamiał sobie, że po imprezie on i Milka zaspali i nie zdążyli odprowadzić Klimka na dworzec.

Nie było pożegnania, nie było obietnicy.

Klimek nie uważał.

I już do nich nie wrócił.

I tak, pewnie wyolbrzymiał, pewnie przesadzał, szukał jakiegoś wyjaśnienia tego, co się stało …

Ale cholera, właśnie uwierzył w to, że te głupie prośby Milki coś jednak dawały, że może w jakiś sposób zapewniały im ochronę, może dzięki nim mieli więcej szczęścia...

Może ona im pomagała, mimo że była tak daleko, gdy oni oddawali swoje skoki.

Może.

Tak naprawdę nic nie wiedział na pewno.

Pociągnął nosem, zaciskając palce na kołdrze i wrócił ponownie pamięcią do tamtego dnia...

W zasadzie to Krzysiek nie bardzo przepadał za takimi klubowymi imprezami. Przeszkadzała mu głośna, przeszywająca mózg muzyka, nafaszerowana silnymi basami. Nie lubił tych skupisk ludzi, tłoczących się przy barze i na parkiecie.

Nie sprawiało mu wielkiej przyjemności picie i zaliczenie zgona.

A już ponad wszystko nienawidził tańczyć.

Ale to wszystko nie miało żadnego znaczenia, bo pojawiając się w klubie, miał u swego boku Klimka i Milkę, a z nimi skoczyłby nawet w ogień.

Z nimi bawił się świetnie, bez względu na to, gdzie się znajdowali i co robili.

Teraz też czas mijał jak z bicza strzelił. Nim się obejrzał było już po północy i Klimek chciał się powoli zbierać, ale Milka wybłagała u niego jeszcze tą jedną, krótką godzinkę. Krzysiek tylko się roześmiał, rozsiadając się wygodniej na kanapie, a dziewczyna, uradowana aprobatą Murańki pognała z powrotem na parkiet.

Z miejsca, w którym siedział miał wspaniały punkt obserwacyjny, punkt obserwacyjny na nią.

Najpiękniejszy widok na świecie.

Wspaniale było patrzeć na nią, gdy znajdowała się na parkiecie i zatracała w tańcu.

Kochała tańczyć. To było coś, co dawało jej mnóstwo radości, coś, czym wyrażała siebie, tak jak on robił to w skokach.

Spoglądał na nią wtedy … na jej białą sukienkę, która pod wpływem lamp stroboskopowych przybrała odblaskową barwę jasnego fioletu, na jej długie włosy zdające się żyć własnym życiem.

Na uśmiech, który widział nawet z tego miejsca, a który uwielbiał, zawsze.

Spoglądał, zachwycając się każdym, najmniejszym szczegółem jej wyglądu.

Spoglądał, uświadamiając sobie jak wiele dla niego znaczyła.

Znał ją krócej niż Klimka, ale to nie stanowiło dla niego żadnej przeszkody.

I to, że była dziewczyną też nigdy nie stanowiło przeszkody.

Bo Milka … po prostu była. A gdy się spotykali to nie zastanawiał się czy wygląda ładniej niż zwykle, czy może ma inaczej ułożone włosy albo te dżinsy leżą na niej lepiej niż inne.

Nie, przyjmował ją taką jaka była, bo była jak kumpel.

Taki sam jak Klimek, chociaż, naturalnie, nie mógł z nią pójść na trening.

Ale mógł z nią biegać po górach, wspinać się na drzewa i nawet oddać jej, gdy go uderzyła.

Oczywiście, tak było, gdy jeszcze mieli po 13, 14 lat, teraz nie robili takich rzeczy.

Fakt pozostawał jednak faktem, Krzysiek nigdy nie widział w Milce dziewczyny.

W jego oczach jej płeć traciła jakiekolwiek znaczenie, tak jakby jej nie było.

Ale przecież była i w końcu, z upływem czasu, w miarę jak oboje dojrzeli, zdołał to zauważyć.

I coś się zmieniło.

W końcu uświadomił sobie, że ją kocha.

Nie jak przyjaciela, nie jak kumpla, nie jak brata.

Kocha ją jak kobietę.

Kiedy się w niej zakochał, nie wiedział.

Przypuszczał, że nie było jednego momentu, w którym do tego doszło, to uczucie w nim ewoluowało i narastało przez długi czas, na całej przestrzeni ich wieloletniej przyjaźni.

Ale wiedział dokładnie, gdy to do niego dotarło, gdy wreszcie sam przed sobą przyznał się do tego uczucia, gdy powiedział sobie wprost, że tak, kocha ją i kochać będzie.

A było to właśnie tamtego wieczora.

Na tamtej kanapie.

Gdy chwilę potem jego życie złamało się na pół, by cztery dni później całkowicie zwalić mu się na głowę.

To odkrycie było szokujące i to bardzo.

Na jeden długi moment odpłynął myślami gdzieś daleko, całkowicie tracąc kontakt z rzeczywistością. Przetrawiając w sobie to wszystko, co przed chwilą odkrył, cały czas patrzył w jeden punkt.

Tym punktem była ona.

Nie zauważyła, że jest tak pilnie przez niego obserwowana, a raczej, że on, najzwyczajniej i najbezczelniej w świecie się na nią gapi.

Ale zauważył ktoś inny, ktoś kto zawsze potrafił wszystko dostrzec, ktoś, kto z jego twarzy wyczytywał co chciał, nawet gdy Krzysiek był święcie przekonany, że tym razem właściwie zamaskował swoje uczucia.

Nie. Klimek dosłownie czytał mu w myślach, zawsze.

Krzysiek został gwałtownie wyrwany z zamyślenia, gdy kanapa, na której siedział ugięła się pod wpływem ciężaru ciała Klimka, który znienacka opadł na wolne miejsce obok niego.

A gdy Biegun na niego spojrzał, przeraził się na widok jego znaczącego uśmiechu i tak charakterystycznie zmarszczonych brwi.

Przeraził się, bo to mogło oznaczać tylko jedno.

Klimek już dokonał tego samego odkrycia co on, z ledwie parominutowym opóźnieniem.

Przed nim naprawdę nie mogło się nic ukryć.

-Siedzisz tu sam zamiast się bawić – powiedział takim tonem, że Krzysiek nie był pewny czy było to bardziej zdanie oznajmujące czy pytanie. Jeżeli to drugie, to najwyraźniej musiał odpowiedzieć.

A tymczasem jedynie wzruszył ramionami i wysilił się na lekki uśmiech.

I odwrócił wzrok od taksujących go oczu Klimka, chociaż nie miało to sensu.

I tak już został przejrzany, prawda? Przerwanie kontaktu wzrokowego absolutnie nic nie zmieniało.

-Myślałem, że mówimy sobie o wszystkim.

Z jego ust wyrwało się ciche parsknięcie, które w zamierzeniu miało być śmiechem, ale wcale jak śmiech nie zabrzmiało.

Dopiero teraz, z perspektywy czasu mógł pojąć ogrom hipokryzji, jaka tkwiła w tamtych słowach Klimka.

Klimka, który oczekiwał od niego, że będą sobie mówić o wszystkim, a sam ani trochę się do tego nie zastosował.

Bo gdyby tak zrobił … gdyby mówił mu o wszystkim, to pewnie do żadnej tragedii by nie doszło.

Pewnie wciąż by żył.

Krzysiek pokręcił głową i zacisnął mocno powieki, czując pieczenie w oczach.

Chcąc odgonić niechciane łzy, ponownie zagłębił się w retrospekcji.

Słowa wypowiedziane przez Klimka sprawiły, że Krzysiek skierował na niego wzrok i uniósł brew.

-No bo … tak przecież jest – powiedział dość niepewnie i wzruszył lekko ramieniem, próbując przywołać na twarz uśmiech.

Klimek jedynie jeszcze bardziej zmarszczył brwi i Krzysiek już wiedział, że nie ucieknie przed tą rozmową.

Uratowała go Milka, która pojawiła się jak znikąd i opadła na kanapę, wciskając się w wąską przestrzeń między nimi.

Wciąż z szerokim uśmiechem na twarzy, objęła ich obu ramionami i z rozradowaniem zapytała:

-I jak się bawią moje chłopaki?

Ponad jej głową, Krzysiek dostrzegł znaczące spojrzenie Klimka. Nagle zrobiło mu się duszno, a to uczucie tylko podsycało ramię Milki ciasno oplecione wokół jego szyi. Poczuł, że długo tego nie zniesie, chciał wyjść, jednak na szczęście to Milka wstała jako pierwsza, po czym z tym samym ożywieniem powiedziała:

-No to który idzie ze mną zatańczyć?

W jej brązowych oczach tańczyły iskierki uciechy i nadziei. Krzysiek przełknął ślinę, a Klimek pokręcił lekko głową, z wyraźnym rozbawieniem, co niewątpliwie sprawiło, że Milka wybrała jego na swoją ofiarę.

Złapała go za ręce i zmusiła, by wstał, a gdy to zrobił, natychmiast pociągnęła go za sobą na parkiet.

Nim zniknęli w tłumie ludzi, Klimek zajrzał sobie przez ramię i posłał Krzyśkowi kolejne już znaczące spojrzenie.

Spojrzenie, które odczytał bez problemu.

Jeszcze do tego wrócimy.

Tak, wiedział, że do tego wrócą.

A przynajmniej mieli wrócić.

Nie zdążyli wrócić.

Krzysiek nie zdążył wyjaśnić Klimkowi jak to dokładnie było z jego uczuciami, nie zdążył się też dowiedzieć jak Klimek te uczucia widział.

Nic nie zdążył.

Został sam, więc podniósł się z kanapy i ruszył w stronę baru, a tam zamówił sobie ostatniego już drinka. Wypił szybko, mając nadzieję, że nie uderzy mu zbyt mocno do głowy, po czym poczuł przemożną ochotę, by w końcu wyjść z tego głośnego, zatłoczonego i zadymionego klubu.

Z trudem prześlizgnął się między skupiskami ludzkich ciał, a gdy już znalazł się na zewnątrz, z lubością odetchnął orzeźwiającym, mroźnym powietrzem. Z jego ust wydostał się obłoczek pary; przyglądał mu się przez chwilę, dopóki ten nie rozproszył się w nicości. Wtedy też Krzysiek wepchnął dłonie w ciepłe kieszenie kurtki i powoli ruszył w stronę parkingu.

Miał nadzieję, że Klimek okaże więcej rozsądku od Milki i w końcu wyciągnie ją z klubu; z tego co Krzysiek wiedział, Murańka musiał stawić się jutro na dworcu o ósmej rano, a powoli dochodziła już pierwsza. Westchnął cicho, decydując się odnaleźć samochód Klimka i w razie potrzeby zaczekać przy nim na swoich przyjaciół.

Szedł powoli, z opuszczoną głową, pełną myśli.

Myślał o niej, o tym jak bardzo wszystko się zmieniło.

Zastanawiał się jak to teraz z nimi będzie.

Jak miał się z nią dalej przyjaźnić po tym co dzisiaj do niego dotarło? Jak miał sobie z tym radzić, skoro nie była to tajemnica dostępna tylko jemu, bo Klimek też wiedział?

Westchnął ponownie, po czym uniósł głowę, by upewnić się, że idzie w dobrym kierunku.

Tak, ujrzał wyraźnie starą, wysłużoną renówkę Klimka, zaparkowaną w miejscu, gdzie docierało światło jednej z ulicznych lamp.

I w tym właśnie świetle, Krzysiek nagle dostrzegł samego Klimka, stojącego tuż przy swoim samochodzie i rozmawiającego z … Milką.

To go zaskoczyło, bo nie spodziewał się, że oni będą tutaj przed nim. Zwolnił nieco kroku, a wręcz się zatrzymał, aż uświadomił sobie, że przecież to na niego czekali.

Był już jakieś 10 metrów od nich, gdy to się stało.

Klimek i Milka po prostu rozmawiali, ale nagle ona powiedziała coś bardzo żywiołowo i tak głośno, że usłyszał, jednakże nie zdołał wyłapać sensu owych słów.

Ale zdołał zauważyć, że z twarzy Klimka zniknął uśmiech.

Chwilę później Milka przysunęła się bliżej niego, wspięła na palce i musnęła jego wargi.

Trwało to zaledwie ułamek sekundy, więc nawet jeśli Murańka chciał odpowiedzieć na ten pocałunek to i tak by nie zdążył. Milka odsunęła się od niego, po czym odwróciła się i bez słowa wsiadła do samochodu.

Krzysiek pamiętał, że Klimek długo stał wtedy w miejscu, kompletnie oszołomiony.

I on robił to samo, podczas gdy w jego sercu narastał ból, a żołądkiem targał odruch wymiotny.

Nie mógł uwierzyć.

Gwałtownie przewrócił się na plecy, zrzucając z siebie ciężką kołdrę.

A potem równie gwałtownie usiadł i przytknął dłonie do czoła, próbując zapanować nad drżeniem całego ciała i bólem w sercu, które wywołała w nim ta historia.

Nie powinien był znowu tego wspominać.

Nie powinien, bo to sprawiało, że kumulowały się w nim same negatywne uczucia skierowane w stronę Klimka, uczucia, których w stosunku do niego nigdy nie żywił i które były mu zupełnie obce.

Uczucia, których wstydził się tym bardziej, że Klimka już nie było, a zawsze mu powtarzano, że o zmarłych nie powinno się źle mówić i myśleć.

Nie było też Milki, chociaż ona akurat żyła, jednak nie stanowiła już części jego świata.

Tak się martwił o przyszłość ich przyjaźni. Tak się bał, że to wszystko się złamie, bo on nie będzie w stanie poradzić sobie ze swoją miłością do niej.

Teraz to już nie miało znaczenia.

Odeszła, nie dając mu prawa wyboru, nie pytając go o zdanie i nie zastanawiając się czy w ten sposób go nie rani.

Czasem, gdy było mu naprawdę źle, myślał o niej i próbował zrozumieć, czemu tak postąpiła.

Najgorzej było, gdy dochodził do wniosku, że odeszła, bo on nie był jej potrzebny, bo nigdy jej na nim nie zależało, bo przyjaźniła się z nim tylko dlatego, że przyjaźniła się z Klimkiem.

I może faktycznie tak było. Może jedynym spoidłem ich przyjaźni był Klimek, a gdy jego zabrakło nie mieli ze sobą już nic wspólnego.

Takie myśli jedynie przygnębiały.

Łamały serce, zwłaszcza, że wciąż ją kochał i to chyba nawet bardziej niż kiedyś.

A jednak, ostatnimi czasy nie potrafił znaleźć ani jednego powodu, dla którego ten najgorszy scenariusz nie miałby być prawdziwy.

***

Żal i odraza do samego siebie dosięgły mnie nawet tutaj.

Pokonany przez te wewnętrzne demony, mogłem tylko usiąść, skulić się w sobie i próbować z tym jakoś zawalczyć.

Myślicie, że w takim miejscu jak to, człowiek już nie musi nic czuć?

Albo, że przewijają się przez nie tysiące, miliony dobrych dusz, gotowych pogłaskać Cię po główce i wspomóc ciepłym słowem?

No to źle myślicie.

Byłem całkiem sam. Tylko ja i zżerające mnie od środka wyrzuty sumienia.

Tylko ja i moje najgorsze koszmary, moja napiętnowana dusza, moja pełna świadomość, że go skrzywdziłem.

Skrzywdziłem Krzyśka, który był dla mnie jak brat, który po prostu był, zawsze i nierozerwalnie był.

Sprawiłem, że miał złamane serce, że cierpiał, a teraz wręcz wyrzucał sobie swoje cierpienie i czuł się tak, jakby bezcześcił moją osobę...

Było mi źle, cholernie źle i to tym bardziej, że wiedziałem, iż już nie dostanę szansy wytłumaczenia się i odkupienia swoich win. Nie, moja szansa przepadła bezpowrotnie wraz z chwilą, w której usiadłem na belce na Kulm i przygotowałem się do skoku.

Wciąż pamiętałem tamten skok. Pamiętałem z najdrobniejszymi szczegółami, zwłaszcza ten okropny ból, jaki temu towarzyszył. Pamiętałem, że siła uderzenia zerwała mi z głowy kask, a staczając się po zeskoku w dół, całkiem nieźle przeszorowałem twarzą po twardym, ubitym śniegu.

Oczywiście, wtedy straciłem przytomność. Może już nawet nie żyłem – nie byłbym w stanie wskazać tego jednego momentu, tego konkretnego uderzenia, które wyrwało ze mnie życie. Fakt pozostał jednak faktem.

Nie odbyłem tej ostatniej, prawdopodobnie najważniejszej rozmowy z Krzyśkiem.

Nie wyjaśniłem mu jak to dokładnie było z tym pocałunkiem moim i Milki.

Nie porozmawiałem też z Milką.

Westchnąwszy ciężko, jeszcze bardziej skuliłem się w sobie.

Myślicie, że po śmierci człowiek wreszcie dostaje choć odrobinę zasłużonego spokoju?

No to źle myślicie.

Z racji ferii próbuję coś działać z pisaniem, no ale cudów nie ma, chyba znowu dopadł mnie kryzysik. Poza tym matura za trzy miesiące, sziiit.

Ten rozdział pisałam przez ponad tydzień, co jest moim nowym rekordem i wciąż uważam go za swoją wielką porażkę, ale niestety nie byłam w stanie poprawiać go po raz trzeci, więc dałam sobie z tym spokój. Może kolejne będą lepsze. Chociaż część trzecia wcale nie zapowiada się lepiej, ale cóż...

Okej, już Wam nie marudzę.

Chciałabym Wam jeszcze podziękować za wszystkie komentarze. Naprawdę jesteście niesamowite, kochane <3