CZĘŚĆ TRZECIA

ONA

Deszcz w końcu wygania mnie z cmentarza, choć mogłabym spędzić tam, razem z Tobą całą wieczność. Droga powrotna między nagrobkami przygnębia mnie jeszcze bardziej. Teraz, gdy już odeszłam od Twojego grobu, chcę opuścić to miejsce jak najprędzej.

Postanawiam sobie wrócić prosto do domu i spędzić resztę dnia z książkami. Nagle dociera do mnie, że przecież zaczyna się już druga połowa kwietnia.

Co oznacza, że zostały mi tylko dwa tygodnie do matury.

Przeszywa mnie dreszcz.

Gdzie zniknął cały ten ogrom czasu, który wciąż jeszcze miałam, Klimek?

Pamiętasz, jak Ty dopiero co zdawałeś maturę?

Ja pamiętam, pamiętam Twój strach i zdenerwowanie.

Niby te egzaminy nie były Ci do niczego potrzebne, to miała być tylko formalność, uzupełnienie wykształcenia. W końcu wcale nie chciałeś iść na studia, po liceum miałeś zamiar całkowicie poświęcić się swojej pasji, czyli skokom.

Uśmiecham się delikatnie, bo znowu widzę przed oczami Twój nerwowy, rozbiegany wzrok i obgryzanie paznokci. Jak Ty się stresowałeś … Nawet Krzysiek był spokojniejszy od Ciebie.

Przystaję w miejscu, a serce zaczyna mi mocniej bić.

Krzysiek.

To imię pojawia się w moich myślach chyba po raz pierwszy od trzech miesięcy.

Przecież wyrzuciłam go ze swojego życia.

Przecież nie widzieliśmy się od tak dawna.

Przecież mi go nie brakuje.

Kręcę głową nad własną głupotą.

Oczywiście, że brakuje, brakuje jak cholera.

Nie tak mocno jak Ciebie, ale jednak.

Wzdycham, mocniej naciągając kaptur na głowę, chociaż i tak jestem już cała zmarznięta i przemoknięta. Włóczenie się w czasie takiej pogody niewątpliwie grozi złapaniem przeziębienia, a przeziębianie się tuż przed maturą to już szczyt głupoty.

Tylko, że mnie to niespecjalnie teraz obchodzi.

Czym jest jakaś tam matura w obliczu tego wszystkiego, co mnie ostatnio spotkało?

Po co się starać o zdobycie wykształcenia, po co gonić za jakimiś płytkimi, nic nie wartymi rzeczami, skoro życie jest tak kruche i ulotne, skoro może złamać się nagle na pół, skoro niczego nie można być pewnym?

Wzdycham ponownie, po czym skręcam i zbliżam się do przejścia dla pieszych.

Jestem pogrążona w ponurych myślach, to fakt.

Deszcz ciągle uparcie leje się z nieba, ograniczając widoczność i zagłuszając jakiekolwiek dźwięki rządzące światem.

I mogłabym szukać miliona innych wymówek dla samej siebie, kierowców, przeznaczenia i w zasadzie nie wiem czego jeszcze.

A i tak nie byłabym w stanie ustalić kto zawinił.

Pamiętam tylko, że stawiałam już nogę na pasach.

Pamiętam, że mogłam się jeszcze cofnąć na bezpieczną przestrzeń chodnika, ale nie zdążyłam.

I wiesz co jeszcze pamiętam, Klimek?

Pamiętam Ciebie.

Pamiętam.

Nie chcę zapomnieć.

Klimek.

Klimek, Klimuś.

Pamiętam Cię, oczywiście, że pamiętam.

Słyszysz? Pamiętam Cię.

Ale … po co? Dlaczego?

Wiem kim jesteś. Wiem, że Cię kochałam. Wiem, że nadal Cię kocham.

Skoro więc wiem to wszystko to dlaczego … dlaczego nie wiem kim ja jestem?

Imię … odbicie w lustrze … jakieś głupie zdarzenie z dzieciństwa … największe marzenie …

Czemu tego nie pamiętam?!

Nie wiem kim jestem.

Kim jestem?

Próbuję odnaleźć w odmętach swojej pamięci odpowiedź na to pozornie proste pytanie, próbuję, ale nie potrafię.

Moja świadomość przechowuje tylko i wyłącznie Twój obraz.

Moja świadomość przechowuje wszystkie wspomnienia związane z Tobą, wiem to, bo przeczesuję je teraz gorączkowo i odnajduję każde, nawet te najbardziej odległe. I widzę wszystko, z najdrobniejszymi szczegółami.

Widzę Ciebie, Klimek, ale nie widzę siebie.

Nie widzę nawet swojej twarzy.

W ogóle nie widzę siebie.

I nie wiem, wciąż nie wiem kim jestem.

To przeraża, wiesz?

Boję się.

Tak cholernie się boję.

Ocal mnie, Klimek...

Otwieram oczy szeroko i gwałtownie.

Kumulujące się we mnie uczucia strachu i zdezorientowania w końcu znajdują ujście. Z moich ust wydostaje się głośny, przepełniony rozpaczą okrzyk, a ja podrywam się do pozycji siedzącej, chociaż właściwie wciąż nie wiem gdzie jestem i co tu robię.

Chyba oślepłam. Nic nie widzę.

Jest jasno, ale jednocześnie ciemno.

Boli, a przecież nic nie czuję.

Nie rozumiem tego.

I nic nie pamiętam, nadal nic.

Oprócz Ciebie.

Krzyczę, cały czas, aż zdzieram sobie gardło, a w dodatku rzucam się jak opętana. Czuję czyjeś dłonie, próbujące przytrzymać moje ciało w pozycji leżącej, czuję i to mnie przeraża jeszcze bardziej.

Skoro nie wiem nawet kim jestem ja sama, to jak mam ufać komukolwiek innemu?

Nie mogę. I dlatego walczę, a przynajmniej próbuję.

To trwa tylko chwilę, a potem pojawia się ostry ból w prawym ramieniu.

I nie mija nawet parę sekund, a ja znów zapadam się w nicości.

ON

Wieść o jej wypadku spadła na niego jak grom z jasnego nieba.

Kolejny balast położony na barkach, który rozchwiał cały jego i tak już pozbawiony równowagi i porządku świat.

Kolejny cios prosto w serce.

Kolejna porcja bólu.

Pojechał do szpitala jeszcze tego samego dnia, gdy otrzymał telefon od jej matki.

On i Milka nie utrzymywali już żadnych kontaktów, a jednak jej rodzina uznała za stosowne poinformować go o tym, co się stało.

I był im za to wdzięczny. Nigdy nie wybaczyłby sobie, gdyby nie było go przy niej w takim momencie życia.

Więc pojechał. Dostał się na odpowiedni oddział i nawet spotkał jej rodziców. Ich grobowe miny przyśpieszyły jego akcję serca, w jednej chwili przekonując go, że stało się najgorsze i wszystko stracone.

Na całe szczęście nic jeszcze nie było stracone. Dowiedział się tylko, że praktycznie zaraz po przewiezieniu do szpitala, Milka na krótko odzyskała przytomność. Na krótko, bo chwilę później pielęgniarki musiały zaaplikować jej zastrzyk, który ponownie przeniósł ją w krainę snów.

I właśnie wtedy wszystko się posypało, zgodnie z efektem domina.

Siłą wprowadzona w stan snu, Milka nie obudziła się parę godzin później. Z narastającym w sercu strachem codziennie przychodził do szpitala, tylko po to, by się dowiedzieć, że ona wciąż śpi i zapewne szybko się nie wybudzi.

Zapadła w śpiączkę, zostawiając go po raz kolejny.

Po raz kolejny odeszła.

I bał się, naprawdę się bał, że tym razem już nie wróci.

ONA

Widzę Cię znów, tuż przed sobą.

Uśmiechasz się, marszczysz brwi i mrużysz oczy, w ten charakterystyczny dla Ciebie sposób.

Tak jak uwielbiam.

Chcę do Ciebie podejść, odpowiedzieć na ten uśmiech, dotknąć Cię …

Nie mogę.

Nie mogę się w ogóle ruszyć, nie mogę nawet wyciągnąć ręki. Nie czuję jej.

To jest bardzo dziwne doznanie. Wiem doskonale, że tu jestem, bo mogę myśleć, ale nie mam poczucia samej siebie i własnego ciała. Co z tym idzie, nie mogę nad nim zapanować ani go używać.

Więc tak, chciałabym Cię przytulić, chciałabym wcisnąć policzek w Twoją szyję, poczuć Twój ciepły oddech i cudowny zapach.

Ale nie mogę. Nie mogę.

Ty za to możesz.

Podchodzisz bardzo powoli, nie odrywając ode mnie wzroku i nie przestając się uśmiechać. Chłonę Twój widok jak gąbka wodę i prawie nie mrugam, bo boję się, że w każdej chwili możesz mi nagle zniknąć.

Nie zniosłabym tego.

-Milka.

Gdybym miała zdolność odczuwania swojego ciała, to pewnie poczułabym teraz elektryczny dreszcz przebiegający wzdłuż kręgosłupa, reakcję na to w jaki sposób wypowiadasz moje imię.

Nie potrafię uwierzyć, że naprawdę można nadać mu takie brzmienie i wydźwięk. Tak jakbyś wziął to słowo w dłonie i przytulił je do swojego serca. Tak jakbyś otulił je troską i miłością niczym ciepłym kocem.

Tak jak nie zrobiłby tego nikt inny.

-Klimek – szepczę w odpowiedzi. Słyszę to słowo we własnej głowie i tylko we własnej głowie. Czy więc w ogóle opuściło moje usta?

Czy w ogóle mam przywilej mówienia na głos?

Czy mnie słyszysz?

-Słyszę Cię. Słyszę każdą Twoją myśl.

Nie wiem czy potrafię się zarumienić. Gdybym mogła, pewnie spłonęłabym doszczętnie.

Ty jedynie się śmiejesz i stajesz tuż obok mnie.

Tak myślę, że tuż obok mnie. Naprawdę nie wiem czy w ogóle mam jakieś ciało. Jest tylko moja dusza, która ma zdolność do odczuwania Ciebie i moje gorączkowe myśli, także skierowane do Ciebie.

Ale wiem, że jesteś bliżej niż byłeś przedtem, bo widzę Twoją twarz w całej okazałości. Widzę Twoje ciemne oczy, Twoje tęczówki rozświetlone złocistymi smugami.

Tak strasznie Cię kocham.

-Milka, nie możesz tu ze mną zostać, przecież o tym wiesz.

Zaskakują mnie te słowa. Stoję … stoję? W każdym razie trwam w tym samym miejscu i patrzę na Ciebie. Uśmiech znika z Twoich warg, teraz jesteś poważny i smutny.

Nie chcę, żebyś był smutny.

-Więc wróć tam, gdzie Twoje miejsce.

-Moje miejsce jest przy Tobie – znowu nie słyszę tych słów, ale tak, wiem, że Ty słyszysz. Słyszysz i poważniejesz jeszcze bardziej.

-Chciałbym mieć Cię przy sobie, Milka, naprawdę. Ale nie tutaj, rozumiesz? Jesteś za młoda. Zbyt wiele przed Tobą. Musisz wrócić tam na ziemię. Masz rodzinę, przyjaciół, oni Cię kochają.

-A ja kocham Ciebie – mówię cicho. Wyobrażam sobie teraz, że szczypią mnie oczy, a po moich policzkach spływają palące łzy.

Muszę to sobie wyobrażać, bo mam ochotę się rozpłakać, a nie mogę.

-Czemu tak jest? - pytam – Czemu Ty jesteś taki namacalny, a ja czuję się jakbym miała tylko duszę?

Zrozumiesz mnie, Klimek? Zrozumiesz co mam na myśli?

Kiwasz głową i już wiem, że moje obawy nie mają prawa bytu.

-Bo dla mnie nie ma już odwrotu, a Ty wciąż możesz wybrać.

Zastanawiam się skąd znasz odpowiedź na każde moje pytanie.

Zaczynasz mnie lekko przerażać.

Dopiero teraz też uświadamiam sobie gdzie właściwie jestem. Co to za miejsce.

Niebo … tak?

-Tak, Milka – mówisz, rozwiewając resztki moich wątpliwości. Powoli znów się uśmiechasz, ale mnie to nie uspokaja.

Czuję, że kończy mi się czas. Za chwilę coś się stanie, za chwilę znikniesz i znów zostanę sama.

-Ja zawsze będę przy Tobie. W Twoim sercu, tam będę wiecznie istniał. Ale Ty wracaj, Milka. Wracaj na ziemię, do ludzi, którzy Cię kochają. Kiedyś się zobaczymy, kiedyś kiedy będziesz gotowa. Ale to jeszcze nie jest Twój czas. Jeszcze nie.

Chcę płakać. Chcę krzyczeć, kłócić się z Tobą.

Chcę złapać Cię i nie pozwolić Ci odejść.

Ale nie mogę.

Muszę się z tym pogodzić, muszę pogodzić się z losem.

Muszę wrócić na ziemię i żyć dalej, żyć tak, by to życie było coś warte, nawet jeśli Ciebie już w nim nie będzie.

Więc kiwam głową. A przynajmniej takie mam zamierzenie. Rozumiesz.

-Jesteś silna, Milka – mówisz jeszcze, a ja wiem, że to już Twoje ostatnie słowa skierowane do mnie. Zaczynasz się oddalać. Strach łapie mnie za gardło, a Ty z każdą chwilą robisz się coraz bardziej odległy, zamazany i niedostępny.

Nie odchodź, proszę.

-Ja też Cię kocham.

Ostre światło.

Cholera, naprawdę ostre.

Mrugam rozpaczliwie powiekami, usiłując przyzwyczaić oczy do rażącej bieli otoczenia i uzyskać ostrość obrazu.

W końcu jakimś cudem mi się to udaje, a wtedy natrafiam wzrokiem na twarz kompletnie obcego mężczyzny w białym kitlu.

Do mojego otępiałego mózgu nie docierają żadne impulsy, tak jakby większość synaps zupełnie się ze sobą nie stykała. Kręcę lekko głową, usiłując zrozumieć co się dzieje, a wtedy słyszę nad sobą głos:

-Muszę zadać pani parę pytań.

Nie znam tego głosu, ale zakładam, że należy do owego mężczyzny. Zaciskam na moment powieki, usiłując pojąć co się w ogóle dzieje i dlaczego ten facet – najwyraźniej lekarz - chce mnie o cokolwiek pytać.

Nie wiem, ale chyba muszę odpowiedzieć.

Unoszę głowę i omiatam spojrzeniem całe pomieszczenie, w którym się znajduję. Wtedy też zauważam dwójkę ludzi, mężczyznę i kobietę, w średnim wieku, stojących parę metrów od mojego łóżka i wpatrujących się we mnie z najwyższą troską i niepokojem.

Co jest?

Kim są Ci ludzie i czemu tak na mnie patrzą?

Zagubiona i zdezorientowana, przenoszę ponownie spojrzenie na lekarza i kiwam głową na znak zgody.

-Mogłaby mi pani podać swoje imię i nazwisko?

Jeżeli istnieje jakiś ranking najłatwiejszych pytań świata to pytanie, które właśnie zadał mi lekarz oscyluje pewnie gdzieś w okolicach podium, jeśli nie od razu pierwszego miejsca.

Tak, to banalne pytanie.

Każdy potrafiłby na nie odpowiedzieć, nawet i wybudzony w środku nocy.

Ja nie potrafię.

Czarna dziura. Brak jakiejkolwiek wiedzy na temat własnej tożsamości.

Nic.

-Ja … nie wiem.

Na twarzy lekarza nie widać zaskoczenia. Wręcz przeciwnie, wygląda tak, jakbym powiedziała dokładnie to, czego się spodziewał. Kiwa głową z namysłem, po czym pyta dalej:

-Dobrze. Jaki dziś dzień tygodnia?

-Eee … - jąkam się, a po moich plecach spływa pierwsza kropla zimnego potu. Podejmuję rozpaczliwą próbę wybrnięcia z sytuacji i postanawiam strzelać. Ostatecznie mam jedną na siedem szans, że trafię - sobota?

-Wtorek.

No to trafiłam.

Przesuwam palcami po czole, oczekując na kolejną falę pytań, na które nie będę znała odpowiedzi.

Fala rzeczywiście nadciąga.

-Może mi pani powiedzieć kto jest aktualnym prezydentem Polski?

Kto jest prezydentem Polski?

W pierwszym odruchu mam ochotę wzruszyć ramionami i zatopić się w rozpaczy.

Ale nim to robię, przychodzi olśnienie.

Bo przecież … przecież znam odpowiedź.

Pierwszy raz znam odpowiedź.

Podnoszę głowę, spoglądam na lekarza i z całkowitą, niezbitą pewnością odpowiadam:

-Bronisław Komorowski.

Czekam na jakąś reakcję z jego strony, chcę widzieć, że zrobiłam na nim wrażenie.

Ale nie, on znowu tylko kiwa głową z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

A potem zadaje jeszcze parę pytań, z zakresu geografii, historii, sportu i tak dalej. Wszystkie są podejrzanie proste, na wszystkie potrafię udzielić prawidłowej odpowiedzi. Tak, najdłuższa rzeka w Polsce to Wisła. Tak, bitwa pod Grunwaldem rozegrała się w 1410 roku. Tak, to Hiszpania wygrała ostatni mundial.

Tak, ja to wszystko wiem.

-Świetnie – lekarz pozwala sobie na lekki uśmiech - Ostatnie pytanie, dobrze? Ile jest 6 razy 9?

Prawie otwieram usta ze zdumienia.

Ja wszystko rozumiem, naprawdę. Mógł pytać o rzeki, piłkę i Bóg wie co jeszcze.

Ale tabliczka mnożenia?

On chyba naprawdę ma mnie za idiotkę.

-54 – wymawiam tą liczbę przez zęby, żeby mu pokazać, że nie dam się ośmieszać.

Musi widzieć, że mnie zdenerwował, bo odwraca się do mnie plecami, by spojrzeć na tamtą dwójkę ludzi.

-Jak państwo widzą wypadek spowodował u naszej pacjentki całkowitą amnezję. Najwyraźniej jednak utrata pamięci dotyczy tylko i wyłącznie jej samej oraz zdarzeń i osób biorących udział w jej dotychczasowym życiu. Jest więc nadzieja, że to tylko krótkotrwałe i odwracalne uszkodzenie.

Słucham tego, marszcząc brwi. Wszystko by się zgadzało … w końcu faktycznie nie pamiętam nawet swojego imienia, nie wiem też co tu robię i kim są Ci ludzie, do których mówi lekarz.

Ale … cholera, przecież jest jeden szkopuł.

Ty, Klimek.

Czemu właśnie Ciebie pamiętam?

Czemu wszystkie wspomnienia przepadły, a każde wspomnienie związane z Tobą tkwi nadal w mojej głowie?

Nie mam pojęcia.

Ale jedno wiem na pewno.

Nikomu, absolutnie nikomu nie wolno mi o tym powiedzieć. Choćby nie wiadomo co.

Ledwo wprowadzam to postanowienie w czyn, gdy ponownie docierają do mnie słowa lekarza:

-Mogą teraz państwo porozmawiać z córką. Proszę jej jednak nie zamęczać pytaniami, czeka ją teraz bardzo trudny okres, nie tylko ze względu na psychikę. Po tak długiej śpiączce, dziewczyna będzie wymagała rehabilitacji. Kwadrans i ani minuty więcej, dobrze?

Z córką?

Po długiej śpiączce?

Zdezorientowanie powraca, jeszcze silniejsze niż wcześniej.

Powie mi ktoś wreszcie co się tutaj dzieje?

Lekarz wychodzi; śledzę wzrokiem jak zmierza do drzwi, otwiera je i znika na korytarzu. Dopiero wtedy, bardzo powoli spoglądam na ludzi, którzy ze mną zostali.

Ludzi, którzy są … moimi rodzicami.

A ja ich zupełnie nie pamiętam.

Kobieta … czy raczej powinnam powiedzieć, moja mama podchodzi bliżej i opada na krzesło stojące przy moim łóżku. Przypatruję jej się bardzo uważnie, starając się zakodować w pamięci wszystkie szczegóły jej wyglądu.

Długie, falowane włosy w miodowym kolorze. Szmaragdowe oczy w kształcie migdałów otoczone wachlarzem bardzo jasnych rzęs i spoglądające na mnie z troską przez kurtynę łez. Lekkie zmarszczki, które jako jedyne zdradzają jej wiek. Jej ciepła dłoń, łapiąca mnie za rękę.

A ja jej naprawdę … naprawdę nie pamiętam.

Czuję jak w gardle wyrasta mi wielka gula, a za serce łapią wstyd i wyrzuty sumienia.

-Przepraszam – szepczę, a gdy mrugam, po policzkach spływają mi gorące krople łez.

Moje wyraźne załamanie się ostatecznie wytrąca ją z równowagi. Nie mija nawet sekunda, gdy rzuca mi się na szyję i wybucha głośnym płaczem.

Ponad jej ramieniem dostrzegam nagle spojrzenie tego mężczyzny. Mojego ojca.

Wygląda zupełnie inaczej niż moja matka. Jest wysoki i szczupły, ma krótkie ciemne włosy i jasnoniebieskie oczy, których niezwykłą barwę dostrzegam nawet z tej odległości. Podchodzi bliżej i obdarza mnie lekkim uśmiechem, który jednak wcale nie dodaje mi otuchy.

Chciałabym ujrzeć swoje odbicie w lustrze i przyjrzeć się swojej twarzy.

Chciałabym prześledzić dokładnie każdy jej centymetr kwadratowy.

Chciałabym przekonać się do którego rodzica jestem bardziej podobna.

Ale zaraz, przecież wciąż nie wiem najważniejszego.

-Jak mam na imię?

To pytanie sprawia, że mój tata podchodzi jeszcze bliżej, a mama odsuwa się, wypuszczając mnie z ramion. Oboje wlepiają we mnie spojrzenie, a ja czekam niecierpliwie aż któreś z nich odpowie.

-Milena – mówi w końcu mój ojciec. Podrywam głowę i wytrzeszczam oczy.

Milena?

Krzywię się nieznacznie, co musi być jednak widoczne, bo ojciec pozwala sobie na delikatny uśmiech, gdy dodaje:

-Nigdy nie lubiłaś tego imienia. Dlatego wszyscy nazywali Cię Milka.

Unoszę brew.

-Milka? Jak ta czekolada?

Teraz oboje pozwalają sobie na uśmiech, a wręcz na krótki śmiech. Atmosfera staje się nieco mniej napięta, a w moje serce wstępuje nadzieja, że może jednak nie wszystko będzie takie trudne, jak mi się z początku wydawało.

I póki co nie jest. Przez następny kwadrans, jeśli nie dłużej, siedzę i słucham rodziców, którzy opowiadają mi o mnie.

Brzmi niedorzecznie, ja wiem.

Ale słucham uważnie, chłonę każdą informację jak gąbka.

Chcę zapamiętać i już nigdy nie zapomnieć, że mam 19 lat, mieszkam w Zakopanem i wybieram się na analitykę.

To tylko podstawowe rzeczy, przede mną jeszcze długa droga pełna wybojów i zakrętów, droga do własnego wnętrza, do głębi mnie.

Droga, na której końcu czeka mnie coś niezwykle cennego i wyjątkowego.

Ja sama.

ON

Krążył niespokojnie po korytarzu, a czas oczekiwania na to, aż państwo Frankowscy wyjdą z sali Milki i pozwolą mu się z nią zobaczyć dłużył mu się niemiłosiernie.

Miał wrażenie, że zaraz oszaleje.

I bał się, cholernie się bał spotkania z nią po tych długich miesiącach, w czasie których nie odzywali się do siebie ani jednym słowem.

Kiedy więc drzwi w końcu się otworzyły nie wiedział czy czuje większą ulgę czy może strach.

Matka Milki położyła mu dłoń na ramieniu, usiłując dodać otuchy.

Zawsze go lubiła, a on lubił ją.

Tak samo jak Klimek.

Potrząsnął głową, odpychając od siebie te myśli, a wtedy natknął się na spojrzenie ojca Milki, który wyszedł z sali tuż za swoją żoną.

Krzysiek przełknął głośno ślinę. O ile pani Frankowska wzbudzała w nim sympatię i to w pełni odwzajemnioną, o tyle jej mąż zdawał się go zwyczajnie nie tolerować.

Może tylko mu się wydawało.

A może nie.

Nie miał czasu teraz się nad tym zastanawiać, kwestia zobaczenia się z Milką była znacznie ważniejsza.

Dlatego przekroczył próg jej sali, gotując się na spojrzenie jej w oczy, po raz pierwszy od dobrych czterech miesięcy.

Jej widok poruszył każdą pojedynczą komórkę jego ciała, wprawiając go w przedziwny stan otępienia i trwogi.

Milion różnych, nieraz skrajnych uczuć zaatakowało go jednocześnie, mącąc mu w głowie.

Przystanął i musiał samemu sobie przypomnieć o oddychaniu.

Przez cały ten czas ona trwała nieruchomo na łóżku, wpatrując się w niego szeroko otwartymi oczami, spod uniesionych brwi.

Było coś w tym spojrzeniu, coś co mu się nie spodobało. Jego serce przyśpieszyło, gdy podszedł bliżej i bez namysłu usiadł na krześle, stojącym przy jej łóżku.

A ona wciąż patrzyła, tak jakby widziała go po raz pierwszy w życiu.

-Milka – wydusił z siebie w końcu po bardzo długiej chwili milczenia – Tak się o Ciebie bałem …

-Kim jesteś? - przerwała mu, a on zamarł, zaskoczony.

Miał się tego spodziewać?

No cóż, nie spodziewał się.

Skupił wzrok na jej brązowych oczach, oczekując, że ich zagubiony wyraz zaraz ulegnie zmianie, że rozświetlą je radosne iskierki, a Milka wybuchnie serdecznym śmiechem i powie, że jak zawsze dał się nabrać.

A potem ją przytuli i znowu wszystko będzie tak jak dawniej, tak jakby tych długich tygodni, gdy nie rozmawiali ze sobą nie było.

Tak jakby nic się nie zmieniło.

Tak jakby znowu miał ją przy sobie mieć, każdego dnia.

Tak jakby i tylko tak jakby.

Rzeczywistość okazała się zupełnie inna.

Rzeczywistość była okrutna, bezlitosna i raniąca.

Znowu.

No to tak. W zasadzie to nie wiem co napisać. Mam nadzieję, że nikt tego nie przewidywał i kogoś zaskoczyłam.

A teraz trzymajcie kciuki, żebym dokończyła czwórkę. Będzie ciężko, bo Krzyś mnie nie kocha ;(

Ale ja kocham Was. Trzymajcie się <3