CZĘŚĆ PIERWSZA

ONA

Świat ponownie przyjmuje na swoje łono wiosnę.

Jest ciepło, świeci słońce i śpiewają ptaki.

A na ludzkich twarzach kwitną uśmiechy. Lekkość kroku, wyprostowane plecy, uniesione głowy. To jest przecież takie banalnie proste, gdy nie obciążają Cię żadne problemy, prawda?

Pytam czysto hipotetycznie; z własnego doświadczenia niespecjalnie wiem jak to jest, gdy jest banalnie prosto.

Powoli ja też się uśmiecham, gdy wyobrażam sobie jak byś teraz na mnie spojrzał i co byś mi powiedział.

Widzę Twoje zmarszczone brwi i wyraz dezaprobaty na twarzy.

Widzę to tak klarownie i szczegółowo, jakbyś stał tuż obok mnie, tak jak kiedyś. I faktycznie odczuwam Twoją obecność, każdym zmysłem i każdą komórką.

Wyciągam przed siebie rękę, a ona przecina powietrze, zderza się z murem nicości.

I dopiero wówczas przekonuję samą siebie, że naprawdę Cię tu nie ma.

Już nie.

A więc ten obraz Ciebie istnieje jedynie w moim umyśle i pamięci. A więc Twój uśmiech po prostu wyrył się na wewnętrznej stronie moich powiek. A więc Twój zapach zwyczajnie przylgnął do moich nozdrzy.

Ty wciąż żyjesz gdzieś głęboko we mnie, cały czas.

Nigdy nie byliśmy razem, wiem, chociaż niejedni myśleli inaczej. Ale przecież oni się nie liczą, mają własne życie i nic do naszego.

Przypominam sobie teraz ten dzień, w którym się poznaliśmy.

To też była wiosna, ale jakże inna od tej aktualnej.

Pamiętasz?

Ja pamiętam …

ON

Nawet pogoda przypominała mu o niej.

Oparł się całym ciałem o okno, a z jego ust wydostało się ciężkie westchnięcie, które sprawiło, że chłodna powierzchnia szyby, gęsto pokryta kroplami deszczu, gwałtownie zaparowała.

Równie gwałtownie przetarł to miejsce otwartą dłonią, jednocześnie prychając głośno i odsuwając się od okna.

Odwrócił się do niego plecami, bo widok tego zalanego deszczem świata zadał mu fizyczny wręcz ból, uaktywnił lawinę wspomnień, które przeszyły jego serce ostrym mieczem.

Tamtego dnia, gdy ją poznał, także padał deszcz.

Ciemne gradowe chmury całkowicie przesłoniły niebo, nie dopuszczając do głosu nawet jednego, najbardziej wątłego promyka słońca. Lało od samego rana, odkąd wstał z łóżka i wyjrzał przez okno.

Lało tak, że miał ochotę wrócić do łóżka i spędzić w nim cały ten, od początku zapowiadający się beznadziejnie, dzień.

Teraz, z perspektywy czasu już nie był taki jednomyślny w osądzie tamtego dnia. Teraz wiedział, że nie można go było tak zupełnie spisać na straty.

Bo przecież to właśnie wtedy ona po raz pierwszy zaistniała w jego życiu. I już w nim pozostała, rozpoczynając najpiękniejszy okres jaki tylko mógłby sobie wymarzyć.

Przywołał teraz właściwe wspomnienie.

Ból powrócił. Otworzyły się wciąż niezagojone rany, paznokcie wbiły się głęboko w wewnętrzną stronę dłoni.

I chciał to powstrzymać, zapobiec tej nadciągającej fali, która tylko raniła.

Jednak było już za późno, fala przybrała rozmiary tsunami, zmiatając z powierzchni wszelkie jego starania.

A on mógł tylko skulić się w sobie, zamknąć oczy i zmierzyć z tym, co nieuniknione.

Wciąż jeszcze pamiętał te uśmiechy na twarzach dorosłych za każdym razem, gdy on i Klimek pojawiali się gdzieś wspólnie.

Zawsze razem. Nierozłączni jak bracia.

Tak o nich mówiono.

Bawiło ich to, stanowiło jeden z wielu tematów ich rozmów.

Z Klimkiem tych tematów nigdy mu nie brakowało. Mogli spędzić z sobą cały dzień, a jemu wciąż było mało.

Gdy poszedł na pierwszy trening, Klimek był tam razem z nim.

A potem trenowali w tym samym klubie. Pomagali sobie nawzajem w celu wyeliminowania błędów, jakie się u któregoś pojawiały. Trenerzy robili, co prawda, swoje, ale każdy ze zdumieniem przyznawał to samo: wystarczyło zostawić tych chłopców samych sobie na jeden krótki dzień i nagle skakali zupełnie inaczej. Lepiej.

Tak jakby nie potrzebowali nikogo innego, tak jakby wystarczała im tylko swoja wzajemna obecność.

I chyba rzeczywiście tak było.

Patrząc z perspektywy czasu Krzysiek wiedział, że to głównie dzięki Klimkowi był gdzie był i tym kim był.

Patrząc z perspektywy czasu wiedział, że nie osiągnąłby nawet połowy tego wszystkiego, co zapisał w swojej karcie sukcesów, gdyby nie Klimek.

Murańka patrzył na jego wygraną w Pucharze Kontynentalnym. Na wszystkie podia w tych zawodach, a także w letnim Coc-u i LGP. Razem z nim świętował drużynowy medal na Mistrzostwach Świata Juniorów. Zadzwonił do niego jako pierwszy po jego sensacyjnym zwycięstwie w Klingenthal w Pucharze Świata. Cieszył się z jego medali na Uniwersjadzie, jakby sam je zdobył.

Klimek był wszędzie tam, gdzie był on sam, nawet jeśli nie fizycznie. Dzielił z nim wszystkie jego sukcesy i porażki. Lepiej niż ktokolwiek inny potrafił poprawić mu humor i wiedział doskonale, kiedy poklepać go po plecach, a kiedy porządnie opieprzyć. Często odczytywał jego myśli i wyciągał z nich odpowiednie wnioski, nim Krzysiek sam zdążył to zrobić.

I to działało w obie strony, umacniając ich przyjaźń, zacieśniając więzy, sprawiając, że to wszystko, co ich łączyło stawało się jeszcze bardziej wyjątkowe i wartościowe.

I Klimek był z nim także wtedy, gdy poznali ją.

Milena.

Tak strasznie nie lubiła tego swojego imienia, że wściekała się, gdy tylko ktoś się tak do niej zwrócił. Poprawiała nawet nauczycielki w szkole, choć nie raz musiała się potem mierzyć z poważnymi konsekwencjami.

Klimek rozumiał ją doskonale – sam nie mógł pochwalić się specjalnie nowoczesnym imieniem.

Tamten dzień Krzysiek wciąż pamiętał ze wszystkimi najmniejszymi szczegółami.

Zatem wstał. Było brzydko, zimno i deszczowo. Wiosenny dzień, który nie przypominał wcale wiosny, raczej jesień w jej najgorszej odsłonie. Dzień, który każdy najchętniej po prostu by przespał.

Nie on. On musiał wstać, musiał zjeść porządne, wartościowe śniadanie, chociaż samo spojrzenie na jedzenie sprawiło, że zrobiło mu się niedobrze i pójść na trening.

Klimek pojawił się u niego tak jak zawsze przed czasem i ochoczo pomógł mu w dokończeniu śniadania. Mieli wtedy 13 lat i wciąż jeszcze zachwycali się tegorocznymi Mistrzostwami Świata, w których Małysz tak wspaniale pokazał na co go stać.

Razem szli na trening, a Klimek nie przestawał mówić. Taki zawsze był.

Rozgadany, ale w gronie najbliższych, gdzie czuł się całkowicie swobodnie.

Pełen entuzjazmu, nie tracący pogody ducha i pozytywnego myślenia.

Żądny przygód, nie cofający się przed żadnym wyzwaniem.

Dla ludzi, których kochał, zrobiłby dosłownie wszystko.

I Krzysiek zdawał sobie sprawę, że jest cholernym szczęściarzem, mając kogoś takiego u swojego boku. Za takiego przyjaciela należało codziennie dziękować Bogu.

Gdy dotarli na skocznię, Krzysiek czuł się już znacznie lepiej. Pozytywny nastrój Klimka powoli i jemu się udzielił. Chmury wciąż zakrywały słońce, wciąż padał rzęsisty deszcz.

Ale przecież mieli przed sobą trening. Mieli przed sobą skoki.

Spełniali tutaj swoje marzenia. Sam ten fakt rekompensował każdą niedogodność.

Tego dnia dostali jeszcze jedną rekompensatę.

Dostali Milenę.

Milkę.

Nie otworzył oczu, nie wyprostował pleców.

Ale uśmiechnął się, powoli, jednym kącikiem, tak jak to miał w zwyczaju.

Jej imię zabrzmiało w jego głowie, jej obraz z tamtego dnia powoli się wyostrzył, napełniając go jakimś dziwnym szczęściem.

Dziwnym, bo to szczęście bolało.

Jej wspomnienie bolało, a dodatkowo przecież mieszało się ze wspomnieniem Klimka, Klimka, który był, zawsze i nierozerwalnie był.

Kiedyś.

Nie teraz.

Zakuło, głęboko w środku, jakby szklany odłamek utkwił w jego sercu.

Skulił się jeszcze bardziej, a fala zaatakowała po raz drugi.

W treningach było fajne to, że odbywały się praktycznie bez żadnej presji, bez żadnych gapiów. Nie było wpatrzonych w nich oczu, zaciśniętych kciuków, powiewających flag, śpiewów.

Nie było tej atmosfery nadziei i wyczekiwania.

Nie było możliwości rozczarowania.

A jednak, zdarzały się przypadki, że ludzie przychodzili. Pojedynczo lub w małych grupkach, siadali na trybunach i oglądali trening.

Było to mimo wszystko rzadkie zjawisko i na pewno wykluczyliby je w ten dzień, gdy była taka okropna pogoda, a deszcz lał się z nieba strumieniami.

I ona właśnie wtedy siedziała na trybunach, ona, dwunastoletnia dziewczynka, z dwoma blond warkoczykami. Bez parasola i bez kaptura, kompletnie przemoknięta.

Nie zwrócili na nią żadnej specjalnej uwagi, skupiali się na skokach i rozmowach między sobą. Oprócz nich byli też inni chłopcy, jednak obecność blondynki nie wzbudziła jakichś większych rewelacji.

Bo też wcale się nie ujawniała. Siedziała cicho i grzecznie, unosząc głowę tylko, gdy na horyzoncie pojawiała się sylwetka skoczka, wybijającego się z progu. Czasem oklaskiwała bardziej udane próby. I cały czas przyciskała ręce do klatki piersiowej, jakby skrywała coś pod kurtką.

Tak też było.

Gdy tylko trening dobiegł końca, poderwała się jak oparzona i zaczęła zbiegać po schodach, prowadzących do wyjścia z sektorów.

Krzysiek pamiętał, że on i Klimek zdążyli się już przebrać w dresy i teraz pakowali cały swój sprzęt do hangarów, gdzie miał czekać na ich kolejny trening. I wtedy pojawiła się ona, cała zmoknięta i wyraźnie przemarznięta.

A mimo to rozpinała kurtkę, jakby było jej ciepło. Uniósł wtedy głowę znad nart, które spinał jedna z drugą i zmarszczył brwi, spojrzawszy na nią.

Dopiero po chwili zorientował się, że dziewczyna wyciąga spod kurtki zeszyt, który trzymała tam, by uchronić go przed deszczem. Z kieszeni wyjęła długopis, a potem uśmiechnęła się i zapytała bez cienia zażenowania:

-Mogę autograf?

Klimek spojrzał z zaskoczeniem na Krzyśka, a on odwzajemnił to spojrzenie.

Mieli 13 lat. Nawet nieskończone.

Żadnych większych sukcesów na koncie, chociaż tak, Klimek słynął w całej Polsce tamtym genialnym skokiem prawie że na rekord Wielkiej Krokwi w wieku 10 lat.

Mimo wszystko, taka sytuacja nie zdarzyła im się jeszcze nigdy.

Dziewczyna uśmiechnęła się wtedy zachęcająco, a gdy dostrzegła ich wyraźną dezorientację i zagubienie, postanowiła im odrobinę pomóc. Skierowała zeszyt bardziej w stronę Klimka i wcisnęła mu długopis do ręki.

-Napisz ,,Dla Milki”.

Kolejne zaskoczone spojrzenia.

Ona nie wyglądała na zaskoczoną. Wyraz jej twarzy pozostał niezmieniony, nie drgnął ani jeden jej mięsień.

Należało się spodziewać, że to nie była pierwsza taka reakcja na jej imię.

A jednak on, Krzysiek nie byłby sobą, gdyby nie palnął czegoś głupiego.

Klimek zaczął się właśnie podpisywać, gdy on spojrzał na dziewczynę i spytał:

-Milka? Jak ta czekolada?

Uśmiech jaki mu posłała po tej wypowiedzi wciąż tkwił w jego pamięci.

I wszystko, co się z nią wiązało wciąż tkwiło mu w pamięci.

Ona, on i Klimek.

Dwójka nierozłącznych przyjaciół przekształciła się w trójkę, choć nie ukrywajmy, że wymagało to sporo czasu, by przyjęli ją całkowicie do siebie.

W końcu ona nie skakała. Interesowała się skokami, ale nie była w stanie wypowiedzieć się o nich tak jak oni, z perspektywy osoby, która sama tego próbowała.

No i jeszcze jedno.

Była dziewczyną.

W miarę jak dorastali, przekonywali się coraz bardziej, zarówno on, jak i Klimek, że fakt ten może być przeszkodą nie do pokonania.

Otworzył gwałtownie oczy i cały aż się wstrząsnął, jakby wraz z odtworzeniem tej historii uleciało z niego mnóstwo jadu.

Wiedział, że tak się wcale nie stało, że ogromne ilości jadu wciąż w nim tkwiły.

Jad, który gromadził się przez lata.

Jad, który ona zostawiła, gdy odwróciła się od niego trzy miesiące temu.

Jad, który w tym samym czasie wlał się do jego krwiobiegu wraz ze stratą Klimka.

Byli nierozłączną trójką.

Nierozłączny … to znaczy na zawsze, prawda?

Nie wiedział, gdzie było to na zawsze, nie wiedział nawet czy w ogóle istniało.

Wiedział tylko jedno.

Został teraz zupełnie sam.

***

Patrzyłem na to wszystko z miejsca, w którym nie było ani początku ani końca.

W tym miejscu było wszystko, ale nie było nic.

To miejsce było wszędzie, ale tak naprawdę nikt nie byłby w stanie nanieść go na mapę świata.

I nie wszyscy wierzyli, że ono naprawdę istnieje.

Tutaj czas się nie liczył.

A jednak w jakiś sposób wiedziałem, że minęło go już całkiem sporo, odkąd tu trafiłem. Wystarczyło spojrzeć w dół, tam, gdzie ten czas wciąż płynął, tam gdzie życie wciąż miało wartość i znaczenie.

Cóż, dla mnie już żadne.

Czy żałowałem? Owszem. Nikt chyba nie chce umierać, mając nieskończone 20 lat. Wtedy dopiero zaczyna się żyć pełną piersią, robi się jakieś plany, poznaje ludzi, realizuje marzenia...

Też je miałem. Nie udało się ich spełnić nawet w najmniejszym stopniu.

Ale jednocześnie przecież doskonale wiedziałem, że sam jestem sobie winien.

Ja i moja własna, nieposkromiona głupota.

Ja i moja idiotyczna ambicja, moje cholerne ego, ja i moja niepohamowana potrzeba radzenia sobie ze wszystkim samotnie.

Powinienem był powiedzieć komuś, że wciąż nie widzę zbyt dobrze.

Lekarzowi, żeby wiedział, że te operacje i soczewki nie działały tak jak powinny.

Albo nie wiem, ojcu, trenerowi, Krzyśkowi, Milce …

Komukolwiek.

Nie powiedziałem nikomu.

Już nie plułem sobie w brodę, co to to nie. Na swój sposób bycie tutaj też miało swój urok. Nie było to specjalnie porywające miejsce, ale na brak zajęć nie narzekałem.

Mogłem robić tutaj cokolwiek, na co miałem ochotę.

Nawet skakać.

I tak, rzeczywiście, było tu wszystko, czego potrzebowałem i nie potrzebowałem.

Było tutaj wszystko, co najlepsze, a problemów żadnych.

Było wszystko, ale czułem się, jakbym nie miał nic.

Bo przecież najważniejsze osoby w moim życiu zostały tam, na dole.

Krzysiek.

Milka.

Zostali i o ile mnie wzrok nie mylił – a przecież było to możliwe, biorąc pod uwagę moją głupotę i bezpośrednią właściwie przyczynę mojej śmierci – nie najlepiej radzili sobie beze mnie.

A ja, choć pragnąłem tego najbardziej w świecie, nie mogłem zrobić nic, by im pomóc.

Mogłem tylko patrzeć.

I to też robiłem.

Za grosz silnej woli, za grosz.

Ale w sumie w ten weekend zaczynają mi się ferie, więc jak już wrócę z najcudowniejszego miejsca na ziemi, to będę miała trochę czasu i kto wie, kto wie ...

Póki co zostawiam Was z tym. Mam nadzieję, że komuś się spodoba.

Ściskam <3